Face and ethics in professional interpreting

Interpreting can be considered a form of intercultural communication in which at least three participants take part – primary participants (the speaker and the hearer(s)) and the interpreter. This is interpreter-mediated communication in social interaction (Jacobsen, 2009). Thus the interpreter, like any other interaction participant, has face – “an image of self delineated in terms of approved social attributes” (Goffman, 1967, p. 5). Face, which is created during social interaction, is both a property of relationships and a property of the individual, and is shaped by culture and the role he/she performs. Among the socially relevant qualities of the individual’s self-image, we can distinguish three groups of attributes: • attributes tied to moral conduct (e.g., adherence to the code of professional ethics), • attributes tied to a position in a social setting (e.g., professional competence of the interpreter), • attributes tied to interpersonal skills and facework competence (e.g., coordinating/mediating skills). To maintain face participants engage in facework (Goffman, 1967), actions which address face, involving threat and support as well as actions aimed at maintaining face. The aim of the study is to analyse the interpreter’s professional face, its ethical aspect in particular, and facework strategies employed during interpreting. The study has been carried out within the framework of the Cultural Face Model (Bogdanowska-Jakubowska, 2010)

Introduction

"As a scholarly concept, face has existed for about 60 years. It was first introduced to academic discourse by Erving Goffman. In his seminal work Interaction ritual: Essays on face-to-face behavior, he defines face as “the positive social value a person effectively claims for himself by the line others assume he has taken during a particular contact” or “an image of self delineated in terms of approved social attributes” (1967, p. 5). Goffman’s understanding of face is visibly influenced by the Chinese conceptualisation presented by Hsien Chin Hu (1944) and by some sociological theories (e.g., Émile Durkheim, 1915). Goffman’s ideas about face and facework became an inspiration for many scholars and researchers in different academic disciplines." (fragm.

Differences in impression management

Wygłaszanie referatu na konferencji naukowej to sytuacja, w której uczony nie tylko przedstawia wyniki swoich badań, będących wypadkową jego wiedzy akademickiej i kompetencji zawodowej, ale także dokonuje autoprezentacji. Jest to więc czynność złożona, zależna od wielu czynników, takich jak osobowość uczonego, sytuacja, w której się on znajduje, oraz słuchająca referatu publiczność; jako taka czynność ta stanowi duże zagrożenie dla twarzy (wizerunku własnego) uczonego, który w tej sytuacji musi sprostać oczekiwaniom odbiorców. Celem postawionym w opracowaniu jest analiza stylów autoprezentacyjnych stosowanych przez uczonych w czasie wygłaszania referatów na konferencjach naukowych. Materiał poddany analizie został zebrany za pomocą obserwacji uczestniczącej podczas konferencji naukowych (polskich i międzynarodowych) poświęconych różnym dyscyplinom akademickim (psychiatrii, psychologii i ogólnie pojętej humanistyce)

Metaphors of femininity

My choice of the article for this volume can be explained by the fact that the paper constitutes a combination of my main research interests, the cognitive approach to metaphors, the impact of culture and social change on the way we perceive the world and the language we use, and my fascination with my native tongue. In every culture there exists a certain gender order which specifies the patterns of power relations connected to particular types of masculinity and femininity (Connell, 1987; Giddens, 2006). Over the time the existing types of masculinity and femininity turn into cultural stereotypes. Their stereotypical nature is confirmed by the language we use. Some stereotypes are translated into metaphors, which are realized in language as metaphorical expressions. The main assumption of the paper involves the one‑way dependency: GENDER ORDER → GENDER STEREOTYPES → GENDER METAPHORS In other words, the language reflects the gender order specific for a particular culture. The aim of the paper is to analyse the metaphors related to the types of femininity specific for Polish culture. Polish culture can be characterized as the culture in transition, which has been undergoing significant transformations since 1989 (cf. Lubecka, 2000). These transformations are visible also in social life and social relations. Certain changes can be noticed in gender order and the types of femininity. The main research questions are the following: Are the above‑mentioned changes reflected in the Polish language? And if so, how do they affect the “metaphors we live by”? The study is to be of interdisciplinary character. It is to merge sociology with linguistics. Thus, three theoretical frameworks are going to be employed, Robert W. Connell’s theory of gender, the linguistic approach to stereotype and Lakoff and Johnson’s cognitive theory of metaphor

"I want to say something good about you" : a cross-linguistic stydy of some polite formulae and their acquisition in a foreign language

In this paper I would like to discuss some ways of expressing the Speaker’s (S) good attitude towards the Hearer (H), namely compliments and congratulations. Expressing compliments or congratulating H on something S tries to tell H, using Wierzbicka’s “universal semantic primitives”: “I want to say something good about you.” (Fragment tekstu)

Face : an interdisciplinary perspective

Celem książki jest możliwie najszersze przedstawienie pojęcia twarzy. Omawiane zagadnienie obejmuje zarówno elementy wynikające z fizycznego aspektu twarzy, jak i te związane z jej socjokulturowymi uwarunkowaniami. Mimo że moim zamiarem jest szeroka i gruntowna prezentacja pojęcia, za kwestię kluczową uznałam rolę, jaką odgrywa twarz w interakcjach społecznych. Stykając się z ludźmi, musimy zawsze brać pod uwagę: • twarz jako część ciała, z jej cechami stałymi i mimiką; • twarz rozumianą jako wizerunek własny, jaki każdy człowiek tworzy na potrzeby danej interakcji społecznej. Kulturowy wymiar pojęcia twarzy umożliwia interpretację różnorodnych zachowań ludzkich — zarówno językowych, jak i pozajęzykowych. Tłumaczy również relacje międzyludzkie, które kształtują treść pojęcia twarzy specyficzną dla danej kultury. Kategoria twarzy znajduje się w centrum zainteresowania wielu dyscyplin naukowych, a w szczególności nauk społecznych: antropologii kulturowej, studiów nad komunikacją (międzykulturową), psychologii (w szczególności psychologii społecznej) oraz socjologii. Twarz jest przedmiotem dociekań filozoficznych. W medycynie traktowana jest jako część ciała ludzkiego, poprzez którą ujawnia się choroba. Rysy twarzy — jako oznaki natury przestępczej — interesują również kryminologów. Powstała nawet „nauka” poświęcona twarzy — fizjonomia. Twarz jako wizerunek własny stała się jednym z głównych przedmiotów socjolingwistycznych badań nad uprzejmością. Obecność omawianego pojęcia w tak wielu dziedzinach badań jest wystarczającym uzasadnieniem przyjęcia perspektywy interdyscyplinarnej. Twarz nie była dotąd tematem „popularnym” wśród polskich uczonych. Istnieje zaledwie kilka publikacji omawiających to zagadnienie. Zupełnie natomiast brak opracowań dotyczących polskiego rozumienia pojęcia twarzy. Niniejsza rozprawa ma tę lukę wypełnić. Książka składa się z pięciu rozdziałów oraz wniosków końcowych. Rozdział pierwszy, zatytułowany „Kognitywne studium pojęcia TWARZY w języku angielskim i polskim”, poświęcony jest ogólnej prezentacji pojęcia, poprzedzonej semantyczną analizą angielskiego słowa face i polskiego słowa twarz. W oparciu o założenia językoznawstwa kognitywnego, TWARZ przedstawiona została jako kategoria radialna. W drugiej części rozdziału podjęto próbę kognitywnej analizy metafor i metonimii TWARZY występujących w kulturze anglojęzycznej oraz polskiej. Rozdział drugi, „Twarz jako część ciała”, prezentuje twarz w kategoriach funkcji, jakie pełni ona w życiu człowieka. Rozważany jest wpływ jej wyglądu na relacje z innymi ludźmi i na ogólnie pojętą jakość życia. Ta specyficzna część ciała przez wieki wzbudzała wielkie zainteresowanie, stając się przedmiotem analizy różnych dziedzin naukowych i pseudonaukowych. Różnie też postrzegano i interpretowano twarz w poszczególnych kulturach. Rozdział ten stanowi anali-zę najczęściej występujących sposobów pojmowania twarzy w wielu dziedzinach wiedzy i w różnych kulturach. Pozostałe rozdziały traktują o twarzy jako o wizerunku własnym, który jest kreowany w trakcie interakcji społecznej. Analiza społecznego aspektu kategorii twarzy wymagała przede wszystkim rozpatrzenia pojęcia jaźni (self). Nie bez przyczyny bowiem mówi się, że „ja” uzewnętrznia się poprzez twarz. Rozdział trzeci przedstawia jaźń w różnych perspektywach: psychologicznej, socjologicznej i filozoficznej. Pojęcie jaźni stanowi centralny punkt wielu teorii społecznych tłumaczących złożoność doświadczenia ludzkiego oraz zachowań w trakcie interakcji społecznej. Dla pełnego zrozumienia pojęcia jaźni istotne jest również zrozumienie relacji między jaźnią a ciałem. Rozdział czwarty przedstawia twarz jako pojęcie w potocznym jego rozumieniu. Twarz jako konstrukt społeczny skorelowana tu jest z innymi pojęciami pokrewnymi, istotnymi dla relacji międzyludzkich, takimi jak godność, honor i moralność. Rozumienie pojęcia twarzy oraz zachowania społeczne z niego wynikające podlegają zróżnicowaniu kulturowemu. Dlatego też rozdział ten omawia pojęcie kultury oraz wybrane jego modele, które dostarczają kryteriów niezbędnych do interpretacji tych zachowań. Kultura i doświadczenie kulturowe mają silny wpływ na hierarchię wartości, sposób myślenia oraz relacje społeczne, kształtują one społeczne i indywidualne „ja”, jak również twarz (wizerunek własny). Główny element tego rozdziału stanowią analizy rozumienia pojęcia twarzy w trzech różnych kulturach oraz związanych z tym rozumieniem zachowań społecznych. Jako pierwsze przedstawiono chińskie rozumienie twarzy, gdyż Chiny uważane są za pierwotne źródło tego pojęcia. Twarz chińską zaprezentowano na podstawie literatury socjologicznej i językoznawczej. Pozostałe dwie analizy — wykorzystujące materiał empiryczny zgromadzony przez introspekcję, obserwację uczestniczącą, wywiad oraz ankiety przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych i w Polsce — dotyczą twarzy angloamerykańskiej i twarzy polskiej. Każda z analiz poprzedzona jest opisem charakteru danej kultury, specyfiki relacji międzyludzkich w niej panujących oraz roli wyrazu twarzy (w szczególności uśmiechu). Rozdział piąty poświęcony jest teoriom dotyczącym pojęcia twarzy. Na wstępie omówione zostały podstawowe pojęcia teorii interakcji społecznej Ervinga Goffmana (np. 1955, 1959, 1967) wybitnego socjologa amerykańskiego, który jako pierwszy potraktował pojęcie twarzy jako przedmiot badań naukowych. Oryginalne idee Goffmana, a w szczególności jego ujęcie twarzy, stały się inspiracją badań w różnych dziedzinach, takich jak psychologia społeczna, socjologia, studia nad komunikacją międzykulturową czy socjolingwistyka. Przegląd głównych teorii twarzy oraz teorii uprzejmości i komunikacji, w których twarz odgrywa centralną rolę, począwszy od teorii uprzejmości Brown i Levinsona (1987), stanowi kolejny element tego rozdziału. Podrozdział „Model Twarzy Kulturowej — podejście do interpretacji i zarządzania twarzą” stanowi wkład własny autorki w dyskusję na temat teoretycznego pojęcia twarzy. Rozdział kończą rozważania nad możliwościami zastosowania Modelu do analizy interakcji społecznych w kulturze angloamerykańskiej i polskiej. Uwagi końcowe zawierają wnioski dotyczące charakteru pojęcia twarzy

Metaphors of femininity

In every culture there exists a certain gender order which specifies the patterns of power relations connected to particular types of masculinity and femininity (CONNELL, 1987; GIDDENS, 2006). Over the time the existing types of masculinity and femininity turn into cultural stereotypes. Their stereotypical nature is confirmed by the language we use. Some stereotypes are translated into metaphors, which are realized in language as metaphorical expressions. The main assumption of the paper involves the one-way dependency: gender order gender stereotypes gender metaphors In other words, the language reflects the gender order specific for a particular culture. The aim of the paper is to analyse the metaphors related to the types of femininity specific for Polish culture. Polish culture can be characterized as a culture “in transition”, which since 1989 has been undergoing significant transformations (cf. LUBECKA, 2000). These transformations are visible also in social life and social relations. Certain changes can be noticed in gender order and the types of femininity. The main research questions are the following: Are the changes above mentioned reflected in the Polish language? And if so, how do they affect the “metaphors we live by”

Impoliteness as self-directed positively marked facework

Traditionally, impoliteness is associated with inappropriateness, unfavourableness, unsupportiveness, non-abidance by social rules, non-politicness, lack of cultural scripts or lack of FTA-redress (Eelen 2001; Jakubowska 1999). In the observed group of teenagers, impolite behaviour cannot be defined by means of all these terms. FTAs performed bald on record without redress, positive impoliteness and sarcasm the teenagers use are definitely unfavourable and unsupportive, but they are considered appropriate and politic by members of the group. The observed individuals interacting with their peers abode by interactional norms specific for their group/culture and used their specific cultural scripts. “Politeness is a social judgement” (Spencer-Oatey 2000: 3), and people are judged to be polite or impolite, depending on what that say, to whom, and in what context. Norms and patterns of polite behaviour differ across cultures, across different social groups, or even age groups. That is why what is considered impolite behaviour in interaction between adults can be appropriate in interaction between teenagers

Face and twarz in student's perception

In philosophical writings the perception of face changed over the centuries. As early as in the 4th century BC Aristotle wrote that face shows what someone is like. Later many philosophers contrasted face with mask. In different historical periods philosophers propagated either the regime of face or the regime of mask (e.g. Cyrenaics, Cynics, Machiavelli, La Rochefoucauld, Rousseau, Smith, Hegel, Foucault, Habermas). This dichotomy is still present in the twentieth-century philosophical writings. For Levinas (1961), who made the notion of face so important in modern philosophy, descriptions of contacts with face are the basis for the most important philosophical analyses, and are concerned with the questions of self-expression in speech, the relation between speech and thought, etc. In philosophy face is the subjective self, the self-creation the need of which creates it. Face is contrasted with mask, which is the reflected self, a social role the man creates (in theatrical sense) and wants to be identified with.(fragment tekstu

Multiple contexts of face

Face is a sociocultural construct which is based on the person’s sense of identity and expectations as to how his/her self-image should be created, and constitutes a property of relationship between interactants (cf. Arundale, 2006; Bousfield, 2008; Spencer-Oatey & Franklin, 2009). As such it appears to be strongly context dependent. Context is understood here as “aspects of the social environment” which become “observable” by their consequences on discourse, or by the influence of discourse on social situations (van Dijk, 2006, p. 164). Contexts of social interactions in which face is constituted are “subjective participant interpretations” of the relevant aspects of the social environment. The aims of the study are to analyse the mechanisms responsible for face creation during social interaction and to investigate the role of context as a subjective face-constituting factor. Face has a structure which can be compared to lettuce; it gets softer towards its centre. Some aspects of face, the central (internal) ones, are most sensitive and vulnerable to attack or damage; others – the more distant from the centre (external) are less vulnerable to face-threats. It may be assumed that in the majority of cultures people display affective sensitivity to the same aspects of face, the only difference is in the degree of their importance and in their location relative to the centre of face. Irrespective of the degree of sensitivity specific to a particular aspect of face, we can observe different contexts in which particular aspects of face are foregrounded